Tomasz Dobiszewski
Wrocław
Tomasz Dobiszewski (ur. w 1977)
w 2005 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu w Pracowni Fotografii Intermedialnej pod kierunkiem Krzysztofa J. Baranowskiego i Stefana Wojneckiego.
Mieszka i pracuje we Wrocławiu.
Formułuje artystyczną wypowiedź, posługując się fotografią, wideo i multimedialnymi instalacjami. Czas i przestrzeń, ograniczenia percepcji, iluzja oraz szeroko rozumiane zagadnienia partycypacji stanowią obszar jego eksploracji. W pracach, które są dowodami procesów artystycznego oswajania mediów, nie poprzestaje na czysto konceptualnych strategiach poznawczych, lecz wzbogaca dyskurs o elementy pozaintelektualne, jak na przykład wrażenia zmysłowe i poznanie intuicyjne.
Prace w kolekcji Bunkra Sztuki w Krakowie, Palace of the Governors Photo Archives at the New Mexico History Museum (USA), Galerii Sztuki Nowoczesnej Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy oraz w kolekcjach prywatnych.
Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2012)
Instalacja „W zdaniu zestawia się świat na próbę...”, cykle „Palingenesis” i „Re-medium”
cykl Re-medium [aparaty zbudowane z opakowań po tabletkach, ulotka, srebrowa fotografia otworkowa, styk 13x18cm] 2005
Tomasz Dobiszewski w pracy Re-medium konstruuje kamerę z opakowania po tabletkach. Przestrzeń, w której pojawia się obraz jeszcze chwilę temu była miejscem spoczynku leku. Obraz może być, zatem wizją po jego zażyciu albo konsekwencją zażycia obrazu jest wizja? Autor, dla którego fotografia otworkowa jest zawsze medium demaskatorskim, próbuje nam uświadomić, umieszczając obok fotografii instrukcje ich obsługi na wzór ulotki towarzyszącej lekom, że w czasie „pauperyzacji wizualnej” obrazy będą nadal oddziaływać nawet, jeśli tylko jako placebo.
Marek Noniewicz
cykl Palingenesis [srebrowa fotografia otworkowa, styk 13x18cm] 2004
palingeneza - (biol .) występowanie w ciągu indywidualnego rozwoju organizmu cech zanikłych już w procesie ewolucji danej grupy
W filmie „niebo nad Berlinem” Wima Wendersa słyszymy powtarzające się zdanie: „Als das Kind Kind war ….- kiedy dziecko było dzieckiem nastał czas pytań: dlaczego ja to ja a nie ty, kiedy zaczyna się czas i gdzie kończy się przestrzeń”; dzieci na ulicy mają głowy zadarte do nieba, zdolne dostrzec w górze anioły - przyszłe i przeszłe wcielenia. Z wiekiem człowiek pochyla się za to coraz bardziej ku ziemi, coraz uważniej patrzy pod nogi, coraz rzadziej spogląda w górę, jakby w poczuciu przyszłego zjednoczenia się z ziemią powoli zaczyna się do niej zbliżać.
Zdjęcia Tomasza Dobiszewskiego mają w sobie pewien element zjednoczenia tych stanów, zawierają w sobie to, co dawne, co jeszcze majaczy na niebie oraz to co przyszłe, czego zapowiedź przychodzi spod spodu. Przestrzeń staje sie tu metaforą czasu ludzkiego; tak jak we śnie możemy czasem połączyć poszczególne okresy czasu z naszego życia, które dzielą często dziesiątki lat, tak na tych fotografiach możliwe stało się połączenie przestrzeni do siebie nie przylegających.
Dorota Walentynowicz
W zdaniu zestawia się świat na próbę... [instalacja, 8 filmów otworkowych, 8 monitorów, 8 obiektywów] 2014
„W zdaniu zestawia się świat na próbę... (tak jak w paryskiej sali sądowej przedstawia się wypadek samochodowy, używając lalek itp.)”
Cytat z Dzienników Ludwiga Wittgensteina stał się pretekstem do powstania filmów zarejestrowanych przez obiektywy w kształcie słów. Dzięki tej technice słowa ujawniły się w ruchomych obrazach, które to jednak nie reprezentują swojego desygnatu. Umysł przeskakuje pomiędzy interpretacją obrazu a odczytaniem umieszczonego w nim słowa. Praca może sprokurować pewien konflikt, jaki może zrodzić się w umyśle odbiorcy: na ile tak naprawdę ważne są w odbiorze obraz, słowo, czy dźwięk?